Σχεδόν ενενήντα χρόνια έχουν περάσει από τη χρονιά που ανέβαινε στο Παρίσι το έργο «Βικτόρ ή Τα Παιδιά στην Εξουσία» (1929) με το οποίο ο Ροζέ Βιτράκ έβαζε φωτιά στα θεμέλια του αστικού θεάτρου. Ένα από τα λίγα έργα που εκπροσωπούν το κίνημα του σουρεαλισμού στο θέατρο και προάγγελος του θεάτρου του παραλόγου,{ ένα αναρχικό σκηνικό ποίημα που ακροβατεί μεταξύ καγχασμού, ειρωνείας και γκροτέσκ υπερβολής. } εκμεταλλεύεται τη φόρμα του αστικού δράματος -καθώς είναι γραμμένο ως έργο «σαλονιού»- για να το υπονομεύσει και, παράλληλα, να στηλιτεύσει την υποκρισία και τη σήψη που κρύβεται πίσω από την έξωθεν καλή μαρτυρία κάθε «αγίας» αστικής οικογένειας. Η ανακάλυψη του Βικτώρ, την ημέρα των ένατων γενεθλίων του, πως ο πατέρας του διατηρεί εξωσυζυγική σχέση με τη μητέρα της φίλης του Εσθήρ, η οποία αποδεικνύεται τελικώς αδερφή του, είναι το όχημα για να γκρεμιστεί με εκκωφαντικό τρόπο η πλήρης υποκρισίας ζωή των δύο οικογενειών.
Δομημένο γύρω από το συγγραφικό εύρημα που θέλει τον εννιάχρονο Βικτώρ να διαθέτει αφύσικη ανάπτυξη ενήλικου άνδρα, το έργο μαρτυρά εξ αρχής τις προθέσεις του. Ο Βιτράκ απολύτως εσκεμμένα, πιστός στις αρχές του σουρεαλισμού, δε γράφει ένα δράμα, κι ας μεταχειρίζεται απολύτως δραματικά γεγονότα, κι ας κλείνει τη διαδρομή από την άγνοια στη γνώση με έναν θάνατο και μια αυτοκτονία. Κάνοντας χρήση βασικών εικονοκλαστικών εργαλείων από αυτά που χαρακτηρίζουν το σουρεαλιστικό κίνημα, τουτέστιν την αποσύνδεση της γλώσσας από τα νοήματά της, την υπερβολική χρήση λεκτικών κλισέ και αυτοσχεδιασμών, την ακατάσχετη αθυροστομία και σκατολογία, τη διαρκή υπονόμευση του λόγου και της λογικής, το σχεδιασμό τυποποιημένων χαρακτήρων, την κατάλυση της δομημένης πλοκής, ο Βιτράκ έχει συνθέσει ένα αναρχικό σκηνικό ποίημα που ακροβατεί μεταξύ καγχασμού, ειρωνείας και γκροτέσκ υπερβολής. Ακόμη και το φινάλε είναι ενδεικτικό της υπονομευτικής του διάθεσης, όταν η καμαριέρα θα απευθυνθεί στους θεατές, κλείνοντάς τους το μάτι: «μα… αυτό είναι δράμα!».
«..Η γενικη ετυμηγορία για το εργο είναι πως προκειται για ένα πανεξυπνο κομματι, ισαξιο με τις καλυτερες τρελες κωμωδιες του αμερικάνικου σινεμα!!!! Το κοινο(πρεπει) να γελάει ασταματητα με αυτά τα κωμικα πλασματα τα μπερδεμενα σε καταστάσεις πιο πραγματικες από τη πραγματικοτητα» …
Καποιος κριτικος ειπε- αναφέρει παλι ο Ανούιγ, πως ο Βιτρακ είναι ο άμεσος κληρονομος του Ζαρρύ. Μα και μηπως ο Ζαρρύ δεν ήταν απογονος του Μολιέρου. Να σκεφτει κανεις ότι «Ο Βικτορ ή Τα Π..» γράφτηκε και πρωτοπαρουσιάστηκε το 1928!
Ο Βικτόρ, είναι ένα “παρά φύσιν έξυπνο”, υπερανεπτυγμένο εννιάχρονο αγόρι που καταλαβαίνει τα πάντα, αλλά δεν έχει προλάβει ακόμα να ζήσει τίποτα. Την ημέρα των γενεθλίων του, αυτό το μέχρι τότε, παιδί-υπόδειγμα με την προδιαγεγραμμένη “καριέρα μοναχογιού” της αστικής τάξης, αποφασίζει να “τινάξει το σπίτι του στον αέρα”.
Στα ένατα γενέθλια του Βικτόρ, οι γονείς του οργανώνουν ένα πάρτυ με τους πιο στενούς φίλους, το στρατηγό και την οικογένεια Μανιώ. Ο Κάρολος, πατέρας του Βικτόρ, διατηρεί για χρόνια ερωτική σχέση με την κυρία Μανιώ κι έχει αποκτήσει μαζί της ένα παιδί, την Εσθήρ. Όλοι γνωρίζουν τι συμβαίνει αλλά προτιμούν να μη συζητούν γι'αυτό. Ο Βικτόρ, ένα παιδί πολύ έξυπνο για την ηλικία του, ανακαλύπτει την αλήθεια μετά από μια συζήτηση με την Εσθήρ κι αποφασίζει να αποκαλύψει τα πάντα ειρωνευόμενος τους πάντες. Η βραδιά έχει απρόβλεπτη και δραματική εξέλιξη. Έρχεται μια παλιά φίλη της μητέρας του Βικτόρ, οι γονείς του Βικτόρ λογομαχούν άσχημα, η Εσθήρ πέφτει στο πηγάδι, ο κύριος Μανιώ παθαίνει κρίση κι αργότερα, στο σπίτι του, αυτοκτονεί, ο Βικτόρ αρρωσταίνει και στο τέλος του έργου πεθαίνει κι οι γονείς του αυτοκτονούν.
Συντελεστές: Μετάφραση: Παύλος Μάτεσις, Σκηνοθεσία(και Μουσική επιμελεια): Μηνάς Τίγκιλης, Σκηνικός Χώρος/ Κοστούμια: Θελμα Κασουλιδου, Φωτισμοί: Παναγιωτης Μανούσης, Ηθοποιοί: Βικτορ/Μάριος Ιωαννου, Εσθηρ/ Παντελίτσα Μαυρογιάννη, Καρολος Πωμελ(πατερας του)/ Μανώλης Μιχαηλίδης, Αιμιλία Πωμελ(μητερα/)Ελεάνα Παπαδοπουλου, Λιλη Καμαριερα/ Μαρία Φιλίππου,Αντουαν Μανιω(πατερας της)/ Ζήκος Λουκας, Θηρεσία,μαμα της(ερωμενη τουΚαρολου)/Δανάη Χρήστου, Λονσεγκυρ (Στρατηγος)/Γιαννος Αντωνίου, Κυρία Ιντα/Μέλπω Κολόμβου
